Kalesh had naar alle ogenschijn een vrij normaal leven. Hij leefde in een klein dorpje gelokaliseerd op
het nieuwe continent samen met zijn vader en moeder. Zijn vader, Amon Trianglini is een Human die
werkt als bibliothecaris. Zijn moeder, Kashava Trianglini, is een Yuan-ti pureblood, wiens verhaal
even interessant als onbelangrijk is. In het dorp zorgde zij voor Kalesh en werkte bij de medicijnman
als assistent. Dit maakt Kalesh dus een Yuan-ti halfblood.
Omdat zijn vader in de bibliotheek werkte was Kalesh al van jongs af aan tussen de boeken te
vinden, maar omdat hij in een dorp leefde dat ver afgezonderd was van de rest van het koninkrijk
(Het dichtstbijzijnde dorp was anderhalve dag met paard en wagen) had hij na een tijd alle boeken
zo’n driemaal doorgelezen. Zo verstreken de dagen in het dorp van Manbar, Amon werkt in de
bibliotheek, Kashava helpt de medicijnman en Kalesh zit, tussen het leren op school en het soms
buitenspelen met wat vrienden, te lezen.
Op een dag, terwijl dit tafereel zich afspeelde, gebeurde er iets ongewoons in het dorp: Er kwam een
bezoeker.
Vreemdelingen kwamen niet zo vaak in het dorp, en dit soort vreemdeling zag je al helemaal niet
vaak. De bezoeker had een rode huid en op haar schouder stond een grote vogel gezeteld. Kalesh
had hier wel eens over gelezen; dit was hoogstwaarschijnlijk een Tiefling! De eerste uit het dorp die
op de Tiefling af kwam was Kalesh z’n moeder. Als oorspronkelijke buitenstaander wist ze hoe het
was om als nieuweling het dorp in te komen. Kashava bood de Tiefling onderdak aan voor zo lang
het nodig was.
Bij hun thuis vertelde de Tiefling grootste verhalen over verre landen, dappere avonturiers en
knappe prinsessen. Kalesh was als gehypnotiseerd door de verhalen van de vreemdeling. Elke keer
als een verhaal voorbij was vroeg hij om een nieuw verhaal, of een oude, tot grote ergernis van zijn
ouders. De Tiefling bleef drie dagen en drie nachten in het dorp, voordat ze besloot dat het weer tijd
was om verder te gaan. Bij het afscheid gaf ze nog een laatste geschenk aan de jonge Kalesh, een
boek.
Het boek had geen notabele kaft, er was geen titel en er was geen auteur genoteerd. De pagina’s
beschreven het leven van een meisje, ongeveer de leeftijd van Kalesh, en haar familie op het oude
continent. Het was een soort dagboek. Het beschreef de meest innerlijke gevoelens van het meisje,
naar wie alleen gerefereerd werd als “ik”. Haar blijdschap, haar woede, haar liefde. Een belangrijk
karakter in het boek was het huisdier van het meisje. Het werd beschreven als groter dan de
grootste volwassene en sterker dan elke pestkop. Richting het einde van het boek komen er steeds
meer gaten in het verhaal, er gaan weken voorbij zonder dat er geschreven word, waarna snel
excuses worden aangeboden dat ze zo lang niks heeft geschreven. De laatste pagina beschrijft hoe
het meisje en haar familie moeten vluchten voor een onbekend kwaad, daarna stopt het.
Naast het verhaal staan achterin het boek ook nog een aantal notities. De notities beschrijven hoe
het meisje haar huisdier opriep. Verschillende mystieke symbolen, astrale lijnen en occultische
cirkels vertellen de lezer hoe het dier verscheen en hoe het sterker kon worden. Helaas was Kalesh
niet geschoold in de magische werelden, hij zou handelaar worden.
Dag in en dag uit las Kalesh het boek. Hij werd steeds meer gegrepen door de schrijfster. Hij lachte
als een grappige situatie werd beschreven, werd boos over hoe haar broers zich gedroegen en huilde
aan het einde, als het meisje een ogenschijnlijke dood tegemoet gaat. Ook probeerde Kalesh de
aantekeningen te ontcijferen, het was misschien dan fictie, hij had toch niks anders te doen.
Tot, op een dag, hij de eerste bladzijde ontcijferde. De symbolen waren doorgrond, de cirkels exact
nagetekend en de sterren stonden goed, misschien voor de lol dan toch maar proberen? En zo zat
Kalesh in zijn kamer met verschillende kaarsen, tekens en een bakje noten als snacks, verschillende
spreuken en vage talen uit te spreken. Toen hij het laatste woord uitsprak leek er heel even niks te
gebeuren. De teleurstelling maakte snel plaats voor schok toen een bliksemschicht uit de hemel
insloeg alsof god boos was dat Kalesh zulke vunzige woorden gebruikte. Met de maneschijn als enige
vorm van licht (het dak was er immers af en de kaarsen uitgeblazen) keek Kalesh naar waar ooit zijn
tapijt lag. In de plaatst daarvan lag een slang, groter dan de grootste volwassene.
Kalesh was te geschokt om iets te doen. Vechten of vluchten is meestal de eerste reactie, maar in dit
geval leken beide een beetje zielig. Totdat hij zijn moeder boos hoorde roepen wat er in
hemelsnaam was gebeurd, toen besloot hij toch maar te vluchten. Nadat Kalesh het gevoel had dat
hij er genoeg weg was gerent en hij zijn moeder niet meer kon zien, zag hij dat de slang hem was
gevolgd.
De exacte details van de ontmoeting zullen we je besparen, maar ga er maar vanuit dat het precies
zo ongemakkelijk was als je zou verwachten.
De slang introduceerde haarzelf als Trisssh (3 keer s) maar wou verder niks kwijt. Over het meisje zei
ze niks te weten, nog vertelde ze waar ze vandaan kwam. Na een tijdje gaf Kalesh het op, de
uitputting maakte plaats voor trots, hij had een magisch beest opgeroepen!
De trots maakte plaats voor angst toen hij zijn moeder zag aanlopen.
Een lang gesprek, en het intrekken van zakgeld, later, werd hij terug naar huis gesleurd. Hij moest
alle rotzooi opruimen.
Tijdens het opruimen drong er wel iets tot Kalesh door, de notities waren echt! En als de notities
echt waren, dan waren de personages in het verhaal misschien ook echt. Dan was het meisje dus
ook...
En zo zijn we aangekomen bij waar we nu zijn. Na een moeilijk gesprek met zijn ouders vertrok
Kalesh uit het dorp en stapt hij op de eerste de beste boot naar het oude continent, in de hoop om
het meisje te vinden dan hem al zo lang in zijn greep houd, of tenminste te ontdekken wat er met
haar gebeurt is.